Natuurgeneeskunde is een geneeswijze die uitgaat van het zelfherstellend vermogen van het lichaam, met aandacht en bewustwording voor wat bijdraagt aan gezondheid en wat niet. Dit omvat een breed scala aan behandelwijzen en adviezen over o.a. reinigen (ontgiften, detox), vasten, voeding en dieet, beweging, ademtherapie, natuurlijke middelen en supplementen.
Antiek en modern
De natuurgeneeskunde is geworteld in de oudste vormen van geneeskunde, in een tijd dat de mens leefde volgens het ritme van de natuur en er aandacht was voor het zelfherstellend vermogen van het lichaam. In geneeskundige verhandelingen van het oude Egypte uit 1500 voor Christus en in geschriften van Hippokrates is dit ook het geval. Hippocrates leefde van 460 tot 377 v.C., hij wordt beschouwd als de grondlegger van onze moderne, wetenschappelijke geneeskunde.
Hippocrates legde de basis voor de zogenaamde humorale geneeskunde. Humores zijn de lichaamsvochten van de mens. Voor gezondheid is een evenwichtige samenstelling van deze lichaamsvochten noodzakelijk. Behandelingsmethoden waren erop gericht dit evenwicht te herstellen. Reinigen, vasten en ontslakken, juiste voeding, beweging in de buitenlucht, liefst in de zon, ademtherapie, kruiden, meditatie en bewustwording werden onmisbaar geacht bij de behandeling van zieken. De beroemde uitspraken van Hippocrates: "laat uw voeding uw medicijn zijn en uw medicijn uw voeding" en deze "De natuur geneest, de arts is niet meester, maar dienaar van de natuur".
Alle hierboven genoemde behandelmethoden bewijzen nog steeds hun waarde. In de moderne tijd is er een uitbreiding gekomen door de kennis van natuur- en scheikunde en van de functie van voedingsstoffen en diverse voedingsmiddelen. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van speciale dieetvormen en de toepassing van voedingssupplementen (vitaminen, mineralen, aminozuren, etc.). Ook specifieke vormen van massage, vormen van bewustwording (mindfulness) en biologische middelen kwamen in de latere tijd tot ontwikkeling.
Natuur
Als we om ons heen kijken, zien we dat de natuur over het vermogen van zelfherstel beschikt. Zieke dieren in de vrije natuur vinden zelf hun genezende kruiden en reinigen hun lichaam door te vasten. Ook kleine kinderen weigeren voedsel als ze ziek zijn. Volgens natuurgeneeskundige opvattingen ontstaat ziekte doordat men niet leeft volgens de (eigen) natuur, dat wil zeggen men heeft onvoldoende contact met de eigen intuïtie, het gevoel dat de grens tussen gezond zijn en ziek zijn wordt overschreden, of men luistert er niet naar.
Alle mensen zijn ook deel van de natuur, maar vergeten dat nogal eens, vooral als zij ziek zijn. Onder het motto ‘gemak dient de mens’ wil men zo snel mogelijk, desnoods door onderdrukking met chemische middelen (zoals bijvoorbeeld pijnstillers, of andere medicijnen), van de klachten afkomen. Dat is een begrijpelijke wens en bij acute ziekten lukt het op die manier ook vaak. Bij chronische klachten echter gaat dat niet zo gemakkelijk: de toegepaste geneesmiddelen werken vaak niet en/of hebben schadelijke bijwerkingen. Een bekend probleem is ook dat mensen allerlei klachten kunnen hebben, terwijl de dokter geen afwijkingen vindt en dus geen diagnose heeft. Het zit dan “tussen de oren” en “je moet er maar mee leren leven”.
Steeds meer mensen zijn bewuster bezig met hun gezondheid. Gezond eten en leven zijn daar een onderdeel van geworden. Zo ook het bezoek aan artsen. Vaak hebben ze hun klacht al via internet opgezocht en hebben al een beeld van wat het eventueel zou kunnen zijn. Welke behandelingen er mogelijk zijn. Men ervaart dat men een keuze heeft in de behandelingen die regulier en als alternatief (of complementair), worden aangeboden. Zo ook een keuze uit medicijnen, met als afweging de bijwerkingen van medicijnen, die bij sommige reguliere medicijnen niet mild zijn (vooralsnog zijn sommige reguliere medicijnen echt noodzakelijk). Natuurlijk genezen heeft geringere bijwerkingen of helemaal geen bijwerkingen, tegenover reguliere medicijnen, waarbij het lichaam onder andere meer moeite moet doen om deze af te breken.
